Ochrona cebuli ozimej

Wprowadzenie do uprawy cebuli metody ozimej – z siewem w sierpniu, a zbiorami w maju następnego roku wpłynęło na skład gatunkowy szkodników, liczebność ich występowania oraz wielkość szkód, jakie wyrządzają.
Galeria

Termin siewu cebuli ozimej powinien być tak dobrany, aby młode siewki cebuli przed nadejściem zimowych mrozów wytworzyły 3–4 liście i osiągnęły grubość 5–8 mm. Zbyt wczesny siew nasion może powodować, że większe siewki przejdą zimą jarowizację i wiosną zamiast tworzyć zgrubienia, wybiją w pędy kwiatostanowe. Natomiast opóźnianie siewu może spowodować, że siewki przed nadejściem zimowych mrozów będą zbyt małe i wymarzną. Na podstawie wyników doświadczeń prowadzonych w IO w Skierniewicach stwierdzono, że w Polsce centralnej optymalny termin siewu cebuli ozimej przypada na drugą dekadę sierpnia. Na krajowych uprawach warzyw cebulowych opisano występowanie blisko 60 gatunków fitofagów, z czego kilka występuje corocznie w ilościach wymagających prowadzenia obligatoryjnego zwalczania.

Do zwalczania wciornastków zarejestrowane są m.in:
z grupy pyretroidów np. Bulldock 025 EC, Cyperkill Max 500 EC, Decis Mega 015 EW; z grupy neonikotynoidów np. Acetamipryd 20 SP, Kobe 20 SP, Mospilan 20 SP; z grupy makrocyklicznych laktonów SpinTor 240 SC. Uzupełnieniem grupy środków chemicznych są środki o działaniu mechanicznym: Emulpar 940 EC i Siltac EC.
Ograniczeniu liczebności wciornastków sprzyja też późniejszy termin siewu cebuli ozimej – pod koniec sierpnia. Takie opóźnianie siewu podnosi ryzyko wymarznięcia zbyt małych roślin w okresie zimowym.

Preparaty do ochrony przed śmietką są również skuteczne w zwalczaniu innej szkodliwej muchówki – udnicy cebulówki, która pojawia się tuż po nalocie śmietki i której larwy żerują w uszkodzonych przez śmietkę cebulach.
Rolnice. Polifagiczne szkodniki z rzędu motyli, bardzo licznie występujące w ostatnich latach. Stadium szkodliwym są szarobrunatne gąsienice, do 5 cm długości. Dotknięte zwijają się w kłębek. Żerują w glebie, uszkadzając korzenie roślin. Nocą wychodzą na powierzchnię gleby, gdzie uszkadzają nadziemne części. Żerowanie rolnic powoduje wypadanie roślin i powstawanie tzw. „łysin”.