O nawożeniu sałaty mówił dr Piotr Chohura z Uniwersytet Przyrodniczego we Wrocławiu. Zaznaczył, że fertygcja jest standardowym rozwiązaniem w uprawach ogrodniczych pod osłonami, a w przypadku podłoży inertnych jedynym rozwiązaniem.
Fertygacja ma wiele zalet – umożliwia bardzo szybkie dostarczenie składników pokarmowych rozpuszczonych wodzie w obręb zasięgu korzeni, dzięki czemu są one od razu dostępne; równoczesne dostarczenie wody sprzyja efektywnemu pobieraniu składników pokarmowych; rozmieszczenie jonów jest bardzo równomierne w całej ryzosferze, a w konsekwencji wzrost roślin wyrównany; nawozy w sposób precyzyjny trafiają do roślin (kroplowniki przy roślinie lub wzdłuż rzędów); zużycie nawozów dzięki lepszej ich efektywności jest niższe.
Do wad tego sposobu nawożenia możemy zaliczyć: koszty związane z zakupem niezbędnych urządzeń (mieszalniki nawozowe, dozowniki, aparatura kontrolna i pomiarowa); konieczność stosowanie wysokiej jakości nawozów, całkowicie rozpuszczalnych w wodzie, są one zazwyczaj droższe; długotrwałe stosowanie fertygacji w uprawach wieloletnich prowadzonych w glebie powoduje zmiany w profilu glebowym pod emiterami (wzrost zasolenia i obniżenie odczynu); nabycie dodatkowych umiejętności (zasady obliczania pożywek, kontroli zasobności).
W fertygacji bardzo ważna jest jakość wody. Może być ona zanieczyszczona mechanicznie (najłatwiej usunąć), mikrobiologicznie (niebezpieczne przy recyrkulacji) oraz chemicznie (niemożliwe do usunięcia). Nadmiar żelaza jest najtrudniejszym zanieczyszczeniem chemicznym szczególnie w układach z kroplownikami – powstaje wodorotlenek żelazowy, który zapycha kapilary. Bezpieczna ilość żelaza to 1 mg/dm3. Skuteczną metodą pozbycia się nadmiaru żelaza jest stosowanie specjalnych filtrów tzw. odżelaziaczy lub napowietrzanie wody w otwartych zbiornikach.
Do fertygacji należy stosować nawozy całkowicie rozpuszczalne w wodzie. Głównie wykorzystuje się pojedyncze, jednak zależy to od analizy chemicznej gleby. Jeżeli będzie stosowany wapń (saletra lub chlorek) nie wolno go łączyć z nawozami siarczanowymi i fosforowymi. Gdy pH wody jest zbyt wysokie >6,5 wskazane jest jej zakwaszanie kwasem azotowym lub fosforowym.
Pożywki można przygotowywać w stężeniu roboczym 0,05–0,1% (0,5–1,0 g nawozu w litrze wody) lub większym. Pożywki w formie koncentratu do rozcieńczania – najczęściej jako 100-krotnie zatężone.
Marta Szyperek
Obejrzyj cały zapis wystąpienia dr. Piotra Chohury z Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu!
