Rośliny pobierają niewielkie ilości fosforu, głównie w postaci anionów H2PO4- iHPO4-2 . Jest on wykorzystywany do budowy m.in. białek, kwasów nukleinowych, fosfolipidów oraz związków wysokoenergetycznych. Więcej fosforu znajduje się w organach generatywnych niż wegetatywnych. Dlatego rola tego makroskładnika jest nie do przecenienia w uprawach nasiennych.
Niedobór fosforu objawia się:
- zahamowanym wzrostem części nadziemnej oraz korzeni
- barwieniem się spodniej strony liści i łodyg na fioletowo, co powoduje wzrost zawartości antocyjanów
- cienkimi łodygami, sztywnymi liśćmi z brązowiejącymi końcówkami
Rośliny trudno przyswajają fosfor, zwłaszcza na glebach o nieuregulowanym odczynie. Najsilniejszą reakcję na ten składnik pokarmowy rośliny wykazują w początkowej fazie swojego wzrostu.
Wykorzystanie fosforu z nawozów mineralnych wynosi jedynie 15-25%. Dlatego też, stosowane na polu dawki są znacznie wyższe niż potrzeby pokarmowe roślin. Najlepiej ten makroskładnik wykorzystują motylkowate i niektóre korzeniowe. Nawożenie fosforowe wykonuje się jesienią przed wykonaniem orki zimowej lub ewentualnie wiosną pod kultywator.
Dla warzyw najodpowiedniejsze są szybko działające, rozpuszczalne w wodzie superfosfaty oraz fosforan amonu. Na glebach kwaśnych, wilgotnych i zasobnych w substancję organiczną można wykorzystywać wolniej działające nawozy, jak mączka fosforytowa czy kostna.
